کربلا نمادی است تمام و کمال از رویارویی حق و باطل برای همیشه تاریخ. یک سو امام حسین (ع) است و افرادی نظیر وهب تازه مسلمان و زهیر بن قین عثمانی مسلک سیاست گریز و سوی دیگر میدان، قاریان قرآن و دعوت کنندگان امام به کوفه. یک سو ابوحتوف و سعد بن حرثی است که روزگاری از خوارجیان بودند و در آخرین لحظات نبرد و پس از شنیدن ندای مظلومیت امام غریبمان، عاشورایی شدند و از سپاه کفر به لشکریان حق پیوستند و سوی دیگر ضحاک بن عبداللهی است که در ظهر عاشورا از ترس جان، از سپاه امام جدا شده و از میدان نبرد می گریزد. یک سوی میدان، برادری به نام عمرو بن قرظه حسینیست و در سمت دیگر، برادرش علی بن قرظه، یزیدی. یک سو حر پشیمان است و سوی دیگر هرثمة بن ابی مسلمی که به حقانیت امام پی می برد و از لشکر کفر جدا می شود اما به حق روی نمی آورد و از میدان می گریزد. یک سو امام غریب ماست و سمت دیگر کوفیان کوفی صفتی که هزاران نامه نوشتند اما عاقبت خود را به وعده کیسه های زر و حکومت ری فروختند. کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا. اللهم اجعل عاقبتنا خیرا.